Camino Francès-2006
Vertrek
Grote markt Brussel
Woensdag 26 april.
Om 14.00u vertrekken we vanuit Reuver. Wim, Nelly en Margriet brengen ons naar Brussel. We worden uitgeleiden gedaan door Harrie, Jannie, Mieke en Sandra van de Brink. Ook Lisa, het dochtertje van Sandra is er bij. Tante Truus komt nog efkes hoije zeggen. Heel fijn dat ze ons komen uitzwaaien. In het gezellig drukke Brussel eventjes gewandeld en daarna heerlijk gegeten in het Spinnenkopke. Dan is het tijd voor afscheid nemen. Met een paar traantjes elkaar over en weer hoije gekust en weg is onze familie. Een beetje weemoedig gaan we naar onze hotelkamer. Ons opmaken voor een nieuwe, waarschijnlijk enerverende dag.
Aankomst in St.Jean Pied de Port.
Een woord van welkom
Na een praktisch slapeloze nacht in een bloedhete kamer (raam open was geen optie want het lawaai was niet te harden) staan we al om 06.30u op het station van Brussel-Zuid. Dus ruim op tijd!! Hier treffen we een Belg van Spaanse afkomst die de Camino del Norte gaat lopen. Een heel enthousiaste man, die ons nog diverse tips meegeeft. De trein is stipt op tijd: 07.04u vertrek!! En op naar Zuid-Frankrijk. De reis verloopt voorspoedig en om ca 16.10u komen we aan in een regenachtig St. Jean-Pied-de Port. Hier stappen veel pelgrims uit. In ganzenmars gaat het richting de refuge. Aangekomen in L'Esprit du Chemin, worden we hartelijk ontvangen door de Nederlandse hospitalera Hubertina. Zij wordt bijgestaan door diverse Nederlandse vrijwilligers. Na een kort babbeltje wordt de slaapplaats toegewezen. We slapen in een kamer met 4 stapelbedden. 2 Deense vrouwen, Eddy en Rita uit Zichem (Belgie), een Australier en een Nederlandse man slapen hier ook. Bij het diner is het zo wie zo een internationaal gebeuren: Een Engelse, 3 Canadezen, een Japanner, 4 Australiers, 2 Belgen en wij dus. Dus het is een gekwek over en weer! Heel gezellig!! Daarna op tijd naar bed, zodat we goed uitgerust aan onze eerste dag op de Camino kunnen beginnen.
Ons overnachtingadres:
Albergue L' Esprit du Chemin.
Prima lokatie.
St. Jean-Pied-de Port - Orisson: 9 km
Startklaar !
Vrijdag 28 april.
Begin van onze Camino.
Van slapen is weer niet veel gekomen, want het gesnurk was niet van de lucht. Maar ja, om 07.00u zit iedereen weer aan de ontbijttafel. Ook hier is niets op aan te merken. En het lunchpakket is voortreffelijk: lekker brood, omelet met ham. Jammie,Jammie!!! Om ca.08.00u gaan we op weg voor HET BEGIN VAN ONZE CAMINO!! Een korte route vandaag, want we hebben gekozen voor een overnachting in Orisson, ca 9 km van St.Jean. Maar de route is behoorlijk inspannend. Het gaat meteen steil de hoogte in. Maar het weer is prima om te wandelen. En spoedig wordt het lekker warm. Dus de jas gaat al uit. Onderweg komen we ook de anderen pelgrims tegen. De ene keer gaan wij voorop, vervolgens worden we weer voorbijgelopen. Prachtige vergezichten en opeens zien we zelfs een aantal gieren overvliegen op vrij korte afstand. Magnifieke! Wat een spanwijdte hebben die vogels. Zo vervolgen we onze weg en komen om ca.11.00u aan in Orisson. Lekker koffie gedronken. Die ging er wel in, want het is inmiddels behoorlijk koud geworden. Ger transpireert behoorlijk en we kunnen nog niet op de kamer terecht. Zodat hij zich nog niet kan omtrekken. Vervolgens zitten we beiden te rillen van de kou!! Maar gelukkig om 12.30u zijn de kamers klaar en krijgen we ons bed aangewezen. Inmiddels is er ook een Weens echtpaar aangekomen (heel gezellige mensen) die bij ons op de kamer ook een stapelbed krijgen toegewezen.
Vervolgens gaan we lekker douchen. Nog nooit zo genoten van een lekkere warme douche!! Inmiddels is er nog een Kölner bijgekomen en een Franse man. Op onze kamer zijn we compleet. Het is inmiddels zo koud, dat Ger en ik gezellig in een bed gaan liggen. Zo houden we elkaar lekker warm. Om 18.30u wordt gegeten. 18 mensen zijn inmiddels aangeschoven: Fransen, Brazilianen, Zwitsers, het Weens echtpaar, de Duitser en wij. Bij de Brazilianen is een missionares, die morgenavond in Roncesvalles mee voorgaat in de mis. Een typische franse maaltijd: groentesoep, een saucijsje in een soort tomaten-paprikasaus. En toe Creme Brulee. Het is een heel gezellige maaltijd. Iedereen wordt bij het gesprek betrokken. Ik zit langs een Fransman, die zelfs een paar woordjes Nederlands praat. En dan is het weer 21.00u: BEDTIJD!!
Ons overnachtingadres:
Albergue Orisson. ca.10 km vanaf st.j.p.p.
Als je de etappe naar Roncevalles in 2 dagen wil doen, is dit een prima adres. Reseveren aanbevolen.
Orisson-Roncesvalles: 18 km
In de Pyreneeen
Slapen in het klooster!
Het moet duidelijk nog wennen om met meerderen op een kamer te slapen, want na weer een nacht van weinig slaap (De Weense man heeft volgens mij het hele Wienerwald omgezaagd vannacht) staan we om 07.00u op. Even een kattewasje en ontbijten. Direct is weer iedereen met elkaar in gesprek. Zo gemakkelijk als er onderling contact wordt gemaakt. Het lunchpakket haal ik op en de rugzakken worden weer ingepakt. Ook dat is nog wennen. Want hoe moet het ook alweer? Want waar moet wat zitten? Maar enfin, om 08.30u zijn we ongerwaeg naar Roncesvalles.
Het is behoorlijk mistig in de Pyreneeën. Je hebt een zicht van ca 20 mtr. Jammer, want zo missen we natuurlijk prachtige vergezichten. Maar ja, het is niet anders. De tocht is ondanks dit prachtig. De stilte, de vogels en de wilde paarden zijn overweldigend. Het is weliswaar een zware tocht, maar zeer de moeite waard. We zijn wel blij dat we deze route niet in een dag hebben gedaan, want dan waren we onszelf wel tegengekomen. Zo is het goed! Ook nu treffen we weer vele andere pelgrims. Heel bijzonder! Uiteindelijk komen we om ca 14.00 uur aan in Roncesvalles. In een barretje staat een computer, waar we meteen gebruik van maken!
Om 16.00u gaat het pelgrimsbureau open waar we ons moeten inschrijven willen we een slaapplaats krijgen. Dit lukt snel. We slapen in de refugio van de Nederlandse hospitaleros. Een dikke 100 personen slapen hier op een zaal. Het is stapelbed aan stapelbed. Gelukkig geeft Floor ons de tip om wat verderop in de zaal een plaatsje te zoeken. Om 18.00u is de H.Mis, waar we naartoe willen gaan. Het is toch een bijzondere ervaring. De Spaanse pastoor praat met volle overtuiging. Ook al verstaan we er niet veel van, hij houdt wel onze aandacht. Aansluitend aan deze mis worden alle pelgrims naar voren geroepen voor de pelgrimszegen. Na de mis gaan we meteen eten. Het pelgrimsmenu: pasta, frites met forel en yoghurt. Daarna: naar BED!!
Ons overnachtingadres:
Pelgrimsherberg Itzandegia gevestigd in een eeuwen oud gebouw van La Real Colegiata de Roncevalles. Beheerd door Ned.vrijwilligers.
Roncesvalles-Zubiri: 22 km
Pelgrimsherberg Itzandegia
I'am just walking on glasses!
Om 06.00u gaat het grote licht aan. Er zijn al diverse bedden leeg. Dat zijn de vroegstarters. Ongelooflijk hoe rustig iedereen te werk gaat. Hoewel het een bedrijvigheid van jewelste is, is er totaal geen hektiek. Een sereen achtergrondmuziekje bevordert de rust nog eens. Om ca 07.15u gaan we weer op weg. Een stralend zonnetje, maar een ijzig koude wind. We hebben nog niet ontbeten (dat was in deze refugio niet mogelijk) dus als we om 08.00u de eerste panaderia tegenkomen, gaan we hier eerst wat eten. Heel bijzonder: allemaal pelgrims die hier de zaak bevolken. Daarna weer op pad, richting Zubiri vandaag. Onderweg de mooiste uitzichten die je je maar kunt bedenken. En ondertussen wordt het lekker warm. Het windjack kan uit.
Veel pelgrims gaan ons voor, maar er volgen er ook velen. Onderweg lopen we de Braziliaanse padre nog bij. Met handen en voeten en een beetje Spaans kunnen we nog wat kletsen. Een heel bijzondere, rustige man! De weg is bij vlagen weer zeer moeizaam. Vele paden zijn bezaaid met steenslag. Niet echt prettig om te lopen. En zeker niet goed voor voeten en knieën. Maar met genoeg rustpauzes lukt het ons om om ca 15.00u op ons overnachtingadres Alberghe Zaldiko aan te komen. Een kamer met 4 stapelbedden, die allemaal bezet zijn. Een beetje eng allemaal. Eerst lekker douchen, een wasje draaien en dadelijk lekker eten!! Bij het verkennen van het stadje komen we de Australiër nog tegen. Hij ziet er behoorlijk afgepeigerd uit. Blijkt dat hij al twee dagen hier is. Zijn beide voeten zitten vol met blaren, wat hem het lopen nagenoeg onmogelijk maakt. Hij geeft aan: It is like I'm walking on glasses all the time! Ai, dat is niet al te best. Maar morgen wil hij toch proberen verder te gaan. We wensen hem the best of luck!!
Ons overnachtingadres:
Albergue Zaldiko. Klein maar schoon. Voorzien van zitruimte, internet, koffieautomaat en wasmachine.
Zubiri-Pamplona: 21 km
Refugio Casa Paderborn in Pamplona
Maandag 1 mei.
Omleiding!!
Om 06.30u kraait weer de haan. Eerst even ontbijten (doordat hier een koffieautomaat hangt kunnen we lekker koffie drinken). Dan de kwetsbare plekjes op de voeten weer afplakken, de warming-up en we zijn weer op weg. Het is een lekker weertje. Eerst nog wat koud maar een uurtje later gaan de jassen al uit. Het is weer veel stijgen en dalen, maar zo mooi!! Inmiddels is de temperatuur weer gestegen en wordt het al snel ca 25 graden. De rugzak gaat dan toch wat zwaarder wegen, maar we rusten na ongeveer ieder anderhalf uur. Genoeg drinken en eten en niet te snel. We treffen weer veel pelgrims. Vele hebben we de afgelopen dagen al gezien of gesproken. Leuk als je die weer tegenkomt. Even een praatje en ieder vervolgt zijn eigen weg! Pamplona komt in zicht. We denken dat we er al zijn, maar dit blijkt Arre-Villava te zijn. Dus nog enkele km te gaan. Dit blijken behoorlijk saaie km te zijn. Gelukkig gaan veel pelgrims die kant op dus we hebben aanspraak genoeg. Ik loop even op met een Australier die in Wales geboren is. Hij wil nog graag naar Amsterdam het Anne Frankhuis bezoeken. Daar even over gepraat en inmiddels lopen we niet, via de beste buurt, Pamplona binnen.
Als we over de Puente de Magdalena gaan, gaan we meteen linksaf richting Refugio Paderborn. Dit is een herberg die geleid wordt door Duitse vrijwilligers. Het huis is prachtig. Alles oud maar "mooi oud". De ontvangst is heel hartelijk. Alles wordt goed uitgelegd en we krijgen een mooie kamer. Heel ruim, met maar 2 stapelbedden waar Rudolf en Marlène uit Boppard (Duitsland), zich al geïnstalleerd hebben. Ook blijkt dat Hartmut, de man uit Dormagen(bij Keulen) hier verblijft. Eerst lekker douchen, een wasje en dan even Pamplona in. De binnenstad is prachtig. Aan een heel groot en gezellig plein lekker een terrasje gepikt. Daar waren we aan toe!! (En dat hadden we wel verdiend!!!) ´s Avonds nog gegeten, samen met Hartmut, Rudolf en Marlène, in een soort van sportcentrum, waar ze pelgrimsmenu serveerden. Lekker eten, fijn gezelschap maar geen prettige entourage! Daarna: NAAR BED!!
Ons overnachtingadres:
Casa Paderborn. Geweldige albergue. Beheerd door Duitse vrijwilligers. Bij binnenkomst in Pamplona over de Puente Magdalena direct linksaf. 200 mtr.
Pamplona-Puente la Reina: 25 km
Pelgrimsmonument
Met dank aan onze Meindl´s.
Wat laat vanmorgen! We vertrekken om 08.00u. Na de gebruikelijke rituelen en een lekker ontbijt nemen we op een fijne, hartelijke manier afscheid van onze hospitaleros. We lopen een stukje op met Rudolf en Marlène, maar in hartje Pamplona doen wij nog wat inkopen en gaat ieder zijn weg. Het is bloedheet vandaag! Dus extra veel drinken. Het begin is saai. We zijn blij dat we Pamplona uit zijn. Wat een drukte!! Over verharde weg gaat het richting Cizur Minor. Een klein plaatsje waar we even uitrusten. Dan gaat het echte werk beginnen. We gaan naar een behoorlijke hoogte.
Hier staan ik weet niet hoeveel windmolens ( en ben te moe om ze te tellen!). Hier staat ook het pelgrimsmonument "Del Perdón". Het waait er behoorlijk. Dus na een foto, meteen verder en omlaag. Nou dat hebben we geweten! Wat een pad! Niks dan stenen in alle soorten en maten. En probeer daar maar eens doorheen te ploeteren, zonder op je snuffel te gaan. Maar onze Meindl´s( voor de leken: onze wandelschoenen) hebben ons een goede dienst bewezen. Want we kwamen, weliswaar behoorlijk moe maar heelhuids beneden aan. In Uterga hebben we een heerlijk pelgrimsmenu gegeten. (een pelgrimsmenu bestaat meestal uit: voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht, fles wijn en water en dit voor €10,00 of minder)
Lekker uitgerust en het buikje vol weer op weg.
In Obanos willen we overnachten, maar de spirit zit er nog zo goed in dat we 3 km verder zijn gelopen naar Puente La Reina. De eerste de beste refugio gaan we binnen. Het is een hotel, met in de kelder een refugio. Hier zijn 2 grote ruimtes. Deze zijn onderverdeeld in aparte hokjes, waar 2 stapelbedden staan. De scheidingswandjes bestaan uit een soort rietmatten. Het ziet er allemaal wel gezellig uit. Ieder hokje heeft zij eigen naam. Wij slapen in "Paul Coelho". Er is een ruime douche met massagestralen. Die kunnen we wel gebruiken. We zijn nog even door Puente La Reina gewandeld en hebben nog wat inkopen gedaan. Terug in de refugio een tortilla gegeten met een lekkere cerveza. Om 20.00uur liggen we weer in BED!!.
Ons overnachtingadres:
Albergue Jakue. Bevindt zich in de kelderruimte van Hotel Jakue. Allemaal aparte ruimtes met 2 stapelbedden. Elke ruimte heeft een eigen naam. Wij sliepen in : kamer "Paul Coelho" Prima adres met Bar-Restaurant - Internet
Puente La Reina - Estella: 23 km
Brug van de koningin
Over honden gesproken.
Vanmorgen om 06.00 uur opgestaan, de gebruikelijke rituelen weer allemaal gedaan en om 07.00 uur zijn we weg. We lopen over de Puente La Reina (brug van de koningin) richting Estella. Ook vandaag is het weer een prachtige dag, door hele mooie gebieden. Het lijkt voor de lezer misschien saai, maar voor ons is het iedere keer weer adembenemend. En het gaat weer omhoog en omlaag. Heel vermoeiend en weer veel stenen (Je ziet Ans, die zijn er genoeg, maar we nemen er nog geen mee, want de rugzak is al zwaar genoeg.) Maar zo indrukwekkend. De natuur die volop in bloei staat.
Honden zijn er bij de vleet. De een ziet er nog gevaarlijker uit dan de ander, maar....... gelukkig allemaal aan de ketting!! De dorpjes waar we door komen, zijn weer zo kneuterig. Zo nemen we even pauze in Meñura, heerlijk rustig en bij het dorpsplein in het zonnetje gezeten. De plaatselijke bevolking is heel vriendelijk. "Hola, Buenas diaz, en Buen Camino" horen we. Heel prettig! In het prachtige dorpje Cirauqui treffen we nog Maria, de Australische dame van St. Jean Pied de Port. Zij heeft hier heel toevallig een vriendin getroffen. Maar bestaat er wel een toeval op de Camino? De weg naar Lorca is heel zwaar. Veel omleidingen en stukken langs de grote weg. Dan heb ik (Thea) het even helemaal gehad. Ich hub de piep oet als ik boven aankom. Maar hier treffen we veel bekenden aan. Zo ook het Australisch echtpaar van de eerste dag. Doordat ik zie dat zij het ook allemaal moeilijk hebben en we even kunnen kletsen, kan ik me weer helemaal opladen! Zeker na een heerlijke tordilla en een cafe con leche! En vol goede moed gaan we weer op weg. Als we weggaan, komen Rudolf en Marlène ook net aan.
Ger slaat zich het hemd om het hoofd ter bescherming van zijn oren. Die zijn behoorlijk verbrand (en wie hem kent, weet dat dan een behoorlijk stukje is verbrand!!) en heeft hier erg veel last van. Onderweg naar Estella komen we de mooiste veldbloemen tegen die je maar kunt bedenken. We weten zeker dat mam Lenssen een stukje met ons heeft meegelopen hier. Je hoort haar gewoon zeggen: waat ein net blumke!! Om ca 14.15u komen we aan op het eindpunt van onze bestemming vandaag. Een refugio waar 105 pelgrims terecht kunnen. En dat kun je ook zien. Alles staat ontzettend dicht op elkaar, maar enfin: we kunnen douchen en slapen. En er is een wasmachine, zodat we eindelijk de kleren eens goed kunnen wassen en drogen. Zitten we ons verslag te typen, komt Hartmut aanlopen. Strakjes gaan we samen eten.
Ons overnachtingadres:
Albergue Muncipal. Niet erg proper, vies zelfs. Veel stapelbedden in te kleine ruimte.
Estella-Los Arcos: 21 km
Proost ! !
Water of wijn!
We zijn vroeg uit de veren. Want we zijn toch wel blij dat we uit deze refugio weg kunnen. Ger heeft op een harde plank geslapen (wel op een matras natuurlijk) dus dat is niet bevorderlijk voor zijn rug. Om 05.45u staan we op en we maken ons snel klaar voor de route. Nog even ontbijten en om 06.50u zijn we weg. Het weer is prettig om te lopen. Lekker lentefris! Dus de jas hoeft niet aan. Er zijn al veel pelgrims op weg en het "hola" is weer niet van de lucht. Wel gezellig zo. Na een kleine drie kwartier komen we aan bij een heel bijzondere bron: Bodegas Erache. Aan een kant komt er, zoals gebruikelijk, water uit. Maar bij de andere kraan komt er lekkere rode wijn uit. Ik heb een beetje geproefd, maar de weg was nog te lang om er eens goed voor te gaan zitten. (veur hubbe tensjlotte aug gen krenske!!) Zo lopen we door tot aan Villamayor de Monjardin. Een leuk plaatsje, maar weer weinig beweging in het dorp. Waar de mensen toch allemaal zijn? We denken hier een kopje koffie te drinken maar niets te vinden. Dus lopen we door.
Onderweg nemen we geregeld een korte pauze. Dat hebben we ook wel nodig. Want ik (Thea) heb na ca anderhalf uur last van kramp in mijn tenen. Dat komt geregeld terug, maar door de pauzes trekt dit weer weg. Het lijkt net of het een lange weg is. Daardoor wordt het wat saai, ondanks dat de omgeving prachtig is. We zijn dan ook blij dat we om 12.30u Los Arcos bereiken. Zo hebben we lekker de hele middag tijd voor onszelf. We schrijven in bij Albergue La Fuente, een refugio die door Oostenrijkse hospitaleros wordt beheerd. De kamers zijn ruim en de bedden voortreffelijk. We slapen met een hele hoop bekenden op de kamer. De Canadezen en Australiërs die we ook al in St. Jean Pied de port hebben getroffen. We draaien nog een wasje, en dan gaan we een lekker pilsje, c.q. wijntje drinken. Proost ! !
Ons overnachtingadres:
Albergue de La Fuente Casa de Austria.
Mooie albergue met grote ruimte om te zitten + internet.
Los Arcos-Logroño: 29 km
Richting Viana
De spar op z'n kop voor: "pan sin gluten".
Vanmorgen weer vroeg uit de veren. Na de gebruikelijke rituelen zijn we om 07.00 uur op weg naar Viana. De route loopt vandaag door veel dalen en heuvels waar veel wijnbouw is en olijfbomen staan. Een prachtige route welke ook lekker opschiet. Na een korte stop voor koffie in Torres del Rio, komen we om 12.00 uur aan in Viana. We gaan eerst even op zoek naar glutenvrij brood, daar de voorraad brood van Ger bijna op is. Na op diverse plaatsen gevraagd te hebben (¿tiene pan sin gluten, por favor?) staan we ineens midden in een Sparwinkel. Met de vraag naar glutenvrij brood staat meteen de hele winkel op z´n kop.
Iedereen wil ons wel helpen zoeken in de winkel. De een komt met worst, de ander met kaas. Weer een ander met rijst en ham. Iedereen, maar dan ook iedereen bemoeit zich met de zaak. Heel aandoenlijk!! Na ongeveer 20 min. komt personeel maar ook de bezoekers tot de conclusie: er is GEEN pan sin gluten!! Dus verwijzen ze ons door naar een supermercato. Na iedereen hartelijk te hebben bedankt voor de HULP besluiten we om door te lopen naar Logroño, de hoofdstad van de beroemde Rioja wijnstreek. Dit is wel 10 km, maar het voelt allemaal goed. En hier hebben we zeker een adres waar we pan sin gluten e.d. kunnen kopen. Dus we maken vandaag een tocht van een dikke 29 km. Wat eigenlijk niet de bedoeling is, maar nood breekt wetten.
Het gaat goed, dus laat maar gaan. Onderweg komen we langs de stempelpost van Felicia zaliger, waar nu een ander vrouwtje (blijkt een dochter) zit met haar stempel voor in de Credential. Rond 15.30 uur komen we aan in de refugio: Albergue Logroño. Nadat we ingeschreven zijn, gaan we gelijk op pad voor glutenvrij brood. Met het stadsplan in de hand is de weg eenvoudig te vinden. Nadat we genoeg hebben ingeslagen (3 kg.) lopen we de oude stad in en gaan lekker op een terrasje zitten. Hier eten we ook. Om 18.30 uur zijn we terug in de refugio en lekker even douchen. En o, wat een misère: De eerste blaar is een feit bij mij (Thea). Maar broeder Ger fikst dit wel even. Vakkundig wordt die doorgeprikt. We zullen zien hoe het gaat. We slapen hier op een zolder, waar de bedden aanelkaar staan. Ik (Thea) slaap langs een Ierse en aan de andere kant (gelukkig) Ger. Langs het bed van Ger is een kleine ruimte, en dan begint weer een hele rij bedden. Heel primitief, maar we zijn tenslotte ook geen toeristen, maar pelgrims! Om 20.30u liggen we in bed en om 21.30u gaat het licht uit.
Ons overnachtingadres:
Albergue Logroño: Door drukte sliepen wij op zolder. Veel trappen lopen. Verder prima voorzieningen + internet.
Logroño - Navarrete: 13 km
Prive hostal: El Cantaro
Verlate rustdag!
Vanmorgen om 04.30u vertrekken de eerste pelgrims al! Het wordt al gekker!! Maar ieder zijn meug, leven en laten leven! Wij staan "pas" om 06.45u op. Weer wassen, rugzak inpakken, ontbijten en weg. Het is regenachtig als we gaan, dus houden we de jassen aan. Het duurt minstens 3 kwartier voor we Logroño uit zijn. Het gaat steeds over verharde paden, dus niet bevorderlijk voor de voeten en zeker niet voor mijn blaar. Aangekomen bij een stuwmeer, genaamd Embalse de La Grajera, begint het steeds harder te regenen. Tijd voor de poncho!! Zo lopen we verder. Af en toe een korte rustpauze. Dit is nodig, want het gaat moeizaam.
De rugzak van Ger is ook aan de zware kan met al dat extra eten. (En misschien komen de extra km van gisteren er nu uit!) Naverrete komt in zicht. We besluiten om hier 2 nachten te blijven. Zodat we morgen, zondag (van oudsher een rustdag tenslotte) kunnen bijtanken. We gaan direct door naar prive-hostal El Cantaro. Wel iets duurder, maar zij hebben ook 2-pers.kamer. Als we aankomen, blijken deze al te zijn besproken. We nemen genoegen met een stapelbed op een kamer waar nog 5 stapelbedden staan. Alles zeer netjes en het hele huis ruikt lekker fris. De eigenaresse leidt ons rond in ochtendjas. We waren ook al om 11.00u hier. Zij zorgt er wel voor dat onze was eens goed, machinaal, gewassen wordt!! Na ons komt ca.half uurtje later een Belg binnen. Dat is een geoefende loper. Na 2x al de Camino te hebben gelopen vanaf St. Jean Pied de Port, loopt hij nu via de Col de Somport. Na een heerlijke douche gaan we lekker eten. Nou ja, lekker! Ik (Thea) wil eens een streekgerecht proberen (cazuelita de callos o morros). Als ik het zie, denk ik dat het brood en vlees in saus is. Maar als ik proef......... brrrrr!!!
Dan blijkt het een soort vel en vet te zijn. Nee, dat is dus niets voor mij. De ober komt en ik zeg: No, mi no gusta!! (Is dat goed, Margriet?) Hij wil me meteen wat anders brengen. Maar er zitten ook frietjes bij en het voorgerecht was wel heel lekker, dus ik heb mijn buik toch wel vol. Wel erg aardig van de camarero!! En met een heerlijk wit wijntje erbij, maakt dat we toch lekker genieten. We vinden nog een bar, waar we kunnen internetten. Hier maken we meteen gebruik van, om onze site weer up-to-date te maken. We gaan terug naar onze prive-hostal en zien aan de deur het bordje COMPLETO hangen. s'Avonds gaan we om 20.00 uur naar de H.Mis.
Ons overnachtingadres:
Albergue El Cantaro:
Prima adres. Klein slaapzaaltje, maar ook 2-persoonskamers. Ruime keuken + wasmachine + prima sanitair. (2 nachten)
Rustdag in Navarrete
Rustdag in Navarrete
Rustdag.
Heerlijk zo'n dagje. Daar waren we wel aan toe. Om 07.00u was iedereen al weer weg. Alleen wij en een Franse vrouw uit de buurt van Lille waren er nog. Deze vrouw is samen met 2 vriendinnen onderweg naar Burgos. Maar zij is geblesseerd geraakt en gaat elke dag met de bus naar de volgende plaats, waar zij haar vriendinnen opwacht. Ze ziet ons hannesen met mijn blaar en geeft ons een verpakking Compeed voor op de hak. Zij heeft dit toch niet nodig. Een vergoeding wil ze niet. Ik zeg tegen haar dat ik dan wel een gebedje voor haar naar de H. Maria stuur. Dit vindt ze oké!! Vanmorgen verhuist naar de 2-persoonskamer. Wat een luxe na de afgelopen week. HEERLIJK!! Daar kunnen we echt van genieten. Zelfs een eigen badkamer. Wat is het leven toch schoon!! Verder hebben we de hele dag lekker genikst. Wat op een bankje in het zonnetje gezeten (dat scheen vanmorgen nog) De eerste pelgrims kwamen alweer voorbij. Zo ook de padre. Nog even gekletst. Het gaat steeds beter om begrijpelijke taal te spreken. Heel boeiend!! Ger heeft de foto's van de eerste dagen nog op de site gezet. En dan wat rondgewandeld, gegeten, gerust, gedoucht en weer gegeten. Vanavond heerlijke tapas gehad. De keuze was groot. Moeilijk om te besluiten, maar uiteindelijk toch iets lekkers genomen. Daar 2 lekkere cervezas bij gedronken. Wat meer kan een mens zich wensen!! Bij terugkomst de rugzak nog eens kritisch doorgenomen. En enkele dingen weggelaten. (o.a. de haargel, een onderbroek, een bestek, een paar zolen en een pondspak glutenvrij meel) Tja, alle beetjes baten. Daarna naar bed, want morgen is het weer vroeg dag.
Navarrete-Nájera: 16 km
Richting Najera
Een zendmast! waar?
Na een dagje rust weer vroeg op pad. Het is een lekker wandelweertje. Volgens mij is de tapas van gisteren niet zo goed gevallen, want ik (Thea) voel een gerommel in de buik. Kijken wat dat wordt vandaag. In het begin is de route niet veel bijzonders. Naast de grote weg lopen met langsrazend verkeer is niet leuk. Maar na een tijdje wordt het toch weer prettiger lopen. Tussen de wijnvelden in waar het lekker rustig is. Veel pelgrims zijn er nog niet te zien. De bewegwijzering is hier niet zo goed als we gewend zijn, dus lopen we prompt verkeerd. Maar bij het dorpje Ventosa pakken we de route weer op. Dan zien we ook weer veel andere pelgrims, "vreemden"voor ons. Het is even wennen om weer allemaal nieuwe gezichten te zien. Maar ola la mijn voet'n doen zo zeer, dus nemen we een langere rustpauze. Hier lees ik weer wat er in de reisgids beschreven staat over de route. Ik vraag aan Ger als hij al een zendmast gezien heeft, want dan zitten we op de Poyo de Roldan, oftewel de Roelandsberg. Ger zegt: "kijk eens recht voor je, we zitten er tegenover!!"
Waarschijnlijk is het gerommel me naar het hoofd gestegen!! Zo lopen we door en weer wijken we (blijkt later) door gebrek aan bewegwijzering van de route af. Hierdoor lopen we via de grote weg, N120, Nájera binnen. Een heel saai en lang, vermoeiend stuk. Uiteindelijk komen we in het oude gedeelte van de stad en nemen op een terrasje aan het water, eerst een kopje Cafe con leche. Daarna richting de refugio. Hier komen we om 12.00u aan. Terwijl deze pas om 15.00u open gaat. Dus dat wordt wachten. En het gerommel in mijn buik wordt menens. Ik moet heel nodig!! Geen toilet in de buurt, dus maar een gats, naast de refugio ingedoken. Ger gooit me de papieren zakdoekjes achterna. Wat een opluchting! Maar ik voel dat dit nog niet het laatste is, dus ik zoek een barretje op. Dan doe ik wat boodschappen. Als ik terugkom, zit Ger lekker in het zonnetje voor de refugio op een bankje. Hij geeft me wat immodium (komen ze toch van pas, Ben!) Om 14.00u komt de hospitalero gelukkig de refugio openen. We zijn een van de eersten die inschrijven.
De slaapzaal staat weer vol met stapelbedden.(2 aan 2) We gooien onze spullen op bed en gaan eerst het stadje in om het klooster Santa Maria la Real te bezoeken. Volgens de gids moet dit iets prachtigs zijn. Maar........... ook dit is weer gesloten!! Een signor komt voorbij en zegt dat het om 16.00u open gaat. Even later roept hij ons na: Esta Lunes (maandag) gesloten!! Jammer dan. We pikken een terrasje langs het klooster, op een gezellig pleintje. Ik (Thea) hou het op een cola. Dit lijkt me nu verstandiger! Ger neemt een heerlijke cerveza. Proost!!
Ons overnachtingadres:
Albergue Nájera: Mooie plaats met heel aardige hospitalero.
Nájera-Santo Domingo de la Calzada: 23 km
Via Ciriñuela of Cirueña.
Weer vroeg dag vanmorgen. Ook al zou je willen uitslapen, in zo'n grote slaapzaal lukt dit nooit. Want om 05.00u beginnen de eerste pelgrims al te vertrekken. Wij staan om 05.45u op. Na een ontbijtje (Yoghurt,broodje en ieder een halve banaan) zijn we een uurtje later op pad. Half uurtje later zien we in de verte een bruggetje bij een verlaten boerderij. Op dit bruggetje staat een hond te kijken naar de richting van waaruit de pelgrims komen. We zien dat hij 2 pelgrims tegemoet gaat en met ze meeloopt tot aan het eind van het bruggetje. Dan loopt hij weer terug naar het midden. Als wij aankomen, gebeurt precies hetzelfde: hij loopt ons tegemoet, loopt mee tot aan het eind en loopt dan weer terug. Zo lijkt het net alsof hij de pelgrims over de brug leidt. Het blijkt een schapenboerderij te zijn, maar er is geen schaap te zien, dus zal de hond wel andere "schaapjes" gezocht hebben. We zijn getuige van een prachtige zonsopgang. Het lukt Ger om hier een heel mooie foto van te maken.
In Azofra drinken we een kopje koffie. Heerlijk zo'n eerste kopje op een dag. Hier zien we een groep jeugdige Nederlanders van een school uit Lisse. Samen met 2 leerkrachten lopen ze een stuk van de Camino. We maken even een praatje. En lopen dan verder door een machtig mooie streek. Het landschap wordt meer heuveliger. En door de vele wijnvelden is het magnifiek lopen. De zon is lekker warm. Precies de juiste temperatuur voor te wandelen. Op een bepaald moment komen we bij een tweesprong bij een geheel nieuw bouwproject. Het lijkt wel een compleet nieuw dorp wat hier uit de grond gestampt wordt. We kunnen hier 2 kanten op: rechtdoor gaat volgens ons de route naar Cirueña of rechtsaf naar Ciriñuela. We staan de twijfelen. Dan komt er een vrouwtje aangelopen die ons richting Ciriñuela wijst. Dat is de Camino, zegt ze. De andere kant gaat richting een bar, volgens haar. Omdat ze zo stellig reageert, gaan we toch maar die kant op. En weer laten we ons foppen door de plaatselijke bevolking. Want wat blijkt: de dochter van de vrouw heeft net een nieuwe bar geopend in Ciriñuela en wil natuurlijk klandizie.
Eigenlijk wel grappig, ware het niet dat de dochter, wat vriendelijkheid betreft, nog heel veel moet leren. We drinken hier een kopje thee en bij de gratie Gods zet ze de kopjes op ons tafeltje!! Daarna wijst de moeder ons weer de route van de Camino en komen we uiteindelijk toch in Cirueña.
En een prachtig oude staldeur. (net zoë wie biej os thoes vreuger, pap!!) We installeren ons op de eerste verdieping op een kamer met 4 stapelbedden. Die staan nu stabiel omdat er de nodige blokken hout onder liggen. Dan eerst lekker douchen en daarna het stadje bekijken. In de zon is het heerlijk warm, maar in de schaduw bitter koud (dat scheelt een jas). De stad lijkt weer uitgestorven en eten kunnen we ook nergens. Tot dat Ger een restaurant ontdekt dat tot 16.00u open is. Dus wij hier heerlijk, a-la-carte gegeten. Heel prettige bediening. Dan is ook de kathedraal open en we gaan naar binnen. Prachtig interieur met een heel bijzonder item, n.l. een hok met een haan en een kip.
Hier is een legende aan verbonden: in vroeger tijden was er een echtpaar dat met hun zoon de Camino liep. In Santo Domino de la Calzada overnachtten ze. De dienstmeid van de waard wilde de zoon versieren, maar die ging hier niet op in. Uit wraak verstopte ze een zilveren beker in zijn koffier. De volgende morgen wilde de familie weer op pad, toen de dienstmeid alarm sloeg. De zoon werd berecht en veroordeeld tot de strop. De ouders vervolgden diepbedroefd hun weg en vertelden in Santiago de Compestela hun leed aan de H. Jacobus. Toen ze op de terugweg weer aankwamen in Santa D. leefde hun zoon nog. De H. Jacobus had hem al die weken ondersteund, zodat hij niet stikte. Dit werd aan de bisschop verteld. Die wilde net een haantje en een kippetje verorberen en geloofde niet wat hem verteld werd. Hij zei:" Ik geloof dit pas als de haan en kip die op mijn bord liggen weer levend worden". Hij had het nog niet gezegd, of haan en kip kregen veren, vleugels en vlogen weg. En daardoor staat er nu nog steeds een hok met haan en kip (levend welteverstaan) in de kathedraal. Leuk verhaal, nietwaar? Maar ook in de kathedraal is het bitter koud, dus we zoeken weer gauw, na een kaarsje opgestoken te hebben, het zonnetje op. De winkels zijn ook weer allemaal open en het is bedrijvigheid alom. We kopen onze bananen, yoghurt en brood en gaan weer terug naar de refugio. Waar we na een avondboterham het verslag nog bijwerken en dan is het weer BEDTIJD.
Ons overnachtingadres:
Albergue Abadia Cisterciense: Oude albergue, iets aparts.
Santo Domingo de la Calzada - Belorado: 27 km
Moordneigingen!
Vannacht had ik (Thea) moordneigingen! Ja, ja, ik weet het: dat is niet erg netjes voor een pelgrim en de jongeman in kwestie kon er waarschijnlijk ook niks aan doen en was zich van geen kwaad bewust. Maar hij snurkte zo ontzettend hard en aan een stuk door. Daar was niets tegen bestand: geen oordopjes, geen handen tegen de oren, geen hoofd onder het kussen. Van ermen ozel staan we maar weer om 06.00u op. Ook de andere pelgrims hebben dezelfde gedachte. De rust wordt hierdoor wel verstoord, maar niet van El Hombre, die snurkt vrolijk verder. Enfin, om 07.00u zijn we weer op pad. Het is behoorlijk koud en de jas is geen overbodige luxe. Vandaag wel een lange route, maar om het uur c.q. anderhalf uur is er een dorpje. Dat is heel leuk. Je stopt dan bij een barretje voor een kopje koffie en dat zit dan al vol pelgrims. Je merkt wel dat de route al wat vordert, want er zijn toch verschillende pelgrims die hier of daar wat mankeren. Maar onderling leed verbroedert ook!! Verder lijkt elk dorp uitgestorven. Het maakt niet uit op welk tijdstip. We snappen hier niets van. In het eerste dorp, Grañon, drinken we koffie. In het barretje is geen toilet en ik moet natuurlijk weer zo nodig. Daarvoor verwijst de signora me naar de plaatselijke refugio, achter de kerk. Gelukkig vind ik die weer net op tijd! De koffie is heerlijk. Jammer dat we al hebben ontbeten, want de bocadillas zien er erg lekker uit. In de reisbeschrijving staat de kerk weer als heel mooi beschreven. Maar dit kunnen we wederom niet controleren, want die is weer dicht!!
Daarna lopen we een stukje op met twee Duitse zussen uit het Westerwald. Samen gekletst en dan gaat ieder weer zijn eigen pad. Steeds opnieuw is dat weer heel bijzonder! Achtereenvolgens komen we door Redecilla del Camino, Castildelgado, Viloria de Rioja en Villamayor del Rio. Stuk voor stuk kleine gehuchtjes maar erg leuk om te zien. En rondom steeds maar weer die fantastische omgeving. Vandaag geen wijnvelden meer, maar meer groenten en granen. Prachtig groen allemaal. In Viloria de Rioja komen we Catharina, de Braziliaanse weer tegen. Ze rust hier een paar dagen uit omdat het even niet meer gaat. Even met haar gepraat. Zij spreekt alleen maar Spaans. Het is geweldig dat ik nu wel een gesprekje met haar kan voeren (In Orisson lukte dat nog niet vanwege de taal) Heel bijzonder wat die Camino toch teweeg brengt!! Zo lopen we door naar ons eindpunt voor vandaag: Belorado. Omdat we dus 2 nachten amper hebben geslapen, besluiten we om nu even de luxe pelgrim uit te gaan hangen en willen in een pensionnetje slapen. Maar helaas: completo. De eigenaresse verwijst ons naar een hotel. We staan buiten waar zij ons de weg wil wijzen als toevallig de dame van hotel Jacobeo voorbij komt met de auto. Zij stopt de auto, zegt wat wij willen. Dan rugzakken in de kofferbak, wij voor in de auto en op naar een lekker hotel!! (2 minuten verder) Wat een luxe: een auto!! Eerst gauw een wasje dan lekker een bad en we gaan het stadje in voor een lekkere Cerveza of Vino. En dan hopelijk, nog lekker eten. Gezien de etenstijden hier, zal het dan wel weer bedtijd zijn.
Ons overnachtingadres:
Hotel Jacobeo: Prima adres.
Belorado - San Juan de Ortega: 25km
Op weg naar San Juan de Ortega
Bergen van de gans!
Na een goede nachtrust weer vroeg op stap. Ger heeft gisteren - als een variant op de flying docters- als een walking docter mijn blaar verzorgd. Dit heeft mijn mannetje toch maar weer goed gefikst, want vanmorgen ziet het er picobello uit. Volgens de reisgids moet je de tocht van vandaag niet maken bij slecht of mistig weer. Maar gelukkig is het een stralende dag. Want het is weer een prachtig stukje Camino. De omgeving is weer wat anders. Glooiende heuvels waarvan het lijkt alsof iemand er met een reuzenkam overheen is gegaan. Om 09.00 snakken we naar een kopje koffie. We laten ons verleiden om, volgens een bord, 100 meter van de route af te gaan, waar een barretje moet zijn. 100 meter later staat er weer een bordje: bar-100mtr. Zo gaat dat nog even door. Uiteindelijk lopen we toch 400 mtr. voor een kopje koffie. Maar het smaakt wel voortreffelijk. Dus dat scheelt weer.
We laten ons toch steeds weer foppen!! We pakken de route weer op in Villambistia en komen door een werkelijk adembenemende omgeving met zicht op Montes de Oca (Bergen van de gans) Maar eerst moeten we nog een stuk langs de autoweg. Dit is minder prettig, want er is heel veel vrachtverkeer. Wat wel opvalt is dat de vrachtwagenchauffeurs over het algemeen wel rekening houden met de pelgrims. Als het kan rijden ze links. Vele toeteren ook of flikkeren met de lichten. Sommige draaien een raampje open en roepen: "Buen Camino". Na een pauze in het dorpje Villafranca-Montes de Oca moeten we steil omhoog. Dit is een behoorlijke klim, maar het geeft toch steeds weer een mentale kick als dit goed gaat! Boven aangekomen, hebben we zicht op de toppen van de Sierra de la Demanda, waar tot diep in de zomer sneeuw ligt. We lopen dan door een heel bijzonder gebied: Een eikenbos van wel honderden meters lang, dat begroeid is met mos. Hierdoor zijn praktisch alle bomen ziek dan wel dood. Heel bizar, maar in combinatie met de paarse en gele brem die overal staat een heel apart gezicht.
Zo lopen we richting San Juan de Ortega. De weg is erg lang, maar zooooo mooi. Veel pelgrims lopen weer voor of achter ons. De vreemden van begin deze week zijn inmiddels weer bekenden geworden. San Juan de Ortega is een gehuchtje van 26 inwoners. Met een grote en ook enige refugio die behoort bij het klooster San Juan de Ortega. We zijn moe, dus schrijven ons hier in. Het stapelbed staat op een redelijk gunstige plaats in de hoek met genoeg ruimte. We gooien onze rugzakken op bed en gaan een lekker pilsje drinken in het enige barretje dat er is. En dat merk je ook wel, want de barman is niet de vriendelijkste Spanjaard. (heeft hij blijkbaar niet nodig, want de klanten komen, bij gebrek aan iets anders, toch wel) Dan komen twee Duitse mannen, die we al diverse keren gesproken en gezien hebben deze week, bij ons zitten. Ze komen uit de buurt van Hannover. Beiden zo ca 65 jaar. Wolfgang und Werner. Ze hebben zich leren kennen omdat ze beiden een zoon hebben die pastoor is. En vertellen wat dat in hun familie teweeg heeft gebracht.
Dan gaan we ons douchen. Het water is ijs- en ijskoud. De douches zijn vies. Dus gauw even inzepen, afspoelen en weg daar. We willen daarna wat gaan eten, maar ook in het barretje krijg je na 16.00u niets meer. Alleen een zak chips. Die pakken we dan maar. In de "eetzaal" is plaats voor 16 personen.
Ons overnachtingadres:
Albergue San Juan de Ortega: Geen aanrader. Vies en koud. Douches vies met koud water. Ziek geworden hier.
San Juan de Ortega - Burgos: 25 km
Tafereel uit een altaar. Kathedraal Burgos
¿ Una föhn? ¡Una föhn!
Na een mindere nachtrust weer om 06.00u op. Alles is erg vochtig en klam. Geen prettig gevoel. En net als gisteren is het water weer steenkoud. Ik (Thea) ben in de doucheruimte wat met mijn haar aan het "frommelen". Een Duitse vrouw ziet dit en biedt me haar föhn aan!!! Dit neem ik natuurlijk met beide handen aan. Mijn haar zit tenminste even goed (Jammer Jannie, dat Ger er geen foto van heeft gemaakt!) En.. het is heel lekker warm om mijn hoofd. Maar als we vertrekken is het zo mistig, dat mijn kapsel weer meteen inzakt. Dan de pet maar weer op!
Ger voelt zich grieperig vanmorgen. Hij heeft al een paar dagen keelpijn. Straks maar even een Pharmacia opzoeken. We zijn een uurtje verder als de zon doorbreekt. En dan zien we een prachtige schouwspel van zon en nevel. En dat alles boven een geweldig stukje natuur op 1000 mtr. hoogte. Zo'n rust die uitstraalt. Alleen een aantal koeien maken met hun bellen wat geluid. Heel ontroerend!! Even later trekt het toch weer dicht. Gelukkig is het dan tijd voor een kopje koffie in Ages. Ger pakt thee, want het gaat niet zo goed. Hij neemt ook een finimal.
In de mist gaan we weer verder. En het duurt totdat we in de plaats Atapuerco zijn geweest. Dan zien we aan de linkerzijde de mist helemaal wegtrekken en een prachtige zonnige omgeving komt hiervoor in de plaats. Aan de rechterzijde zien we de mist in het dal verdwijnen. Heel bijzonder gezicht. Zo lopen we door een mooie streek met een aantal kleine dorpjes. Als we het dorpje Orbaneja-Riopico voorbijlopen, wordt het een lange saaie, verharde weg naar Villafria de Burgos. Omdat we al zolang, zeker anderhalf uur, op keiharde asfalt hebben gelopen, (wat een regelrechte aanslag is op voeten en knieën), besluiten we in dit dorp om verder de bus te nemen naar Burgos. Want van Villafria de Burgos naar Burgos is een lange, 2 uur durende route langs de grote weg en door een industriegebied. Heel saai.
De H. Jacobus zal het ons wel vergeven! Bij de bushalte treffen we Wolfgang en Werner ook. Samen stappen we op de bus, die prompt om 12.00u komt. Onderweg naar Burgos stappen er bij diverse bushaltes nog meer pelgrims op. Even later is de bus dan ook helemaal vol. In Burgos nemen we lekker een hotelletje. Want Ger is er nog steeds niet zo goed aan en dan lijkt dit een beter idee. (de zuster spreekt!!) We brengen na het eten een bezoek aan de kathedraal van Burgos. Een werkelijk van binnen en buiten geweldig kunstwerk. We genieten van de kunst in deze kathedraal. Wat een pracht en praal. Je kunt hier maanden kijken en dan nog steeds nieuwe dingen ontdekken. Daarna lopen we nog wat door de stad. Burgos is een prachtige oude stad. Nog wat inkopen gedaan o.a. naar de Pharmacia voor Ger. En de fixomulle voor het aftapen van de voeten, is op. Maar we kunnen niet duidelijk maken wat we bedoelen. Ondanks mijn Spaanse "woordenschat". Ik kijk Ger vertwijfeld aan en zeg, in het "Ruivers plat": wie maak ich dudelik wat fixomull is. De medewerkster roept daarop: Ah, fixomull, is international!" Waarop ze zo een doos fixomull tevoorschijn tovert!
We zoeken een internetcafé voor ons verslag. Dit vinden we redelijk snel . Onderweg terug naar hotel Jacobeo treffen we de Padre nog. Even bij kletsen en dan vlug verder. Ook gaan we nog snel een hapje eten. Dan snel naar onze kamer, inwrijven met dampoo, een finimal en naar bed. We zijn allebei blij dat we ons moede en zieke lijf kunnen neervlijen.
Ons overnachtingadres:
Hotel Jacobeo: Prima kamer. Omdat we allebij wat grieperig zijn dit genomen.
Burgos-Hornillos del Camino: 23km
Wat een uitzicht ! Dorpje Rabè de Las Calzadas
Mariaprocessie.
Toch weer vroeg op na een goede nachtrust. Even lekker douchen! Wat een genot: een warme douche 's-morgens. Daarna op pad. Als we het hotel uitkomen, horen we prachtig kerkgezang. We zien 10 meter verder een processie ter verering van H. Maria voorbijtrekken. Wel duizend mensen trekken 's-morgens om 07.00u door de straten van Burgos en zingen en bidden ter ere van Maria! Een prachtig Mariabeeld, omringd met bloemen wordt in het midden van de stoet meegedragen. Heel indrukwekkend. Uit eerbied blijven we staan en laten de stoet aan ons voorbij trekken. We genieten nog even van de prachtige stad terwijl we Burgos uitlopen. Daarna is het tot aan Tardajos (ca 2 en een halfuur later) een behoorlijk saai stuk. Veel nieuwbouw en aanleg van wegen. Er moet natuurlijk hier en daar vernieuwd worden, maar het is niet leuk om daar tussendoor te moeten lopen. Een alternatief is er niet, dus niet zeuren maar lopen.
Maar vanaf Tardajos, waar we een lekker kopje cafe con leche drinken en een stukje taart eten, gaat de camino weer door een prachtige omgeving. Het dorpje Rabé de las Calzadas is een plaatje!(alleen de naam is al prachtig) Zo mooi! We blijven hier even zitten en genieten. Alleen maar genieten van de oude, goed onderhouden huisjes met in hun midden de prachtige kerk (helaas weer gesloten). We lopen door en komen door een stil en eenzaam gebied. Links en rechts van de Camino heuvels met akkerland zo ver als je kunt zien. Heel indrukwekkend. Is dit een voorbode van de Meseta? Je ziet geen levend wezen, alleen af en toe een pelgrim. Het is erg heet, maar er waait toch een frisse wind. Ger, die gelukkig weer flink is opgeknapt, loopt een stuk vooruit. Alleen met zijn gedachten. En ook ik kan mijn gedachten de vrije loop laten. Heerlijk!
Zo lopen we Hornillos del Camino binnen. Weer zo'n prachtig oud dorpje. Eigenlijk is het maar een lange straat. Bij een winkeltje hangt een bord waarop staat: 438 km naar Santiago. Je ziet amper iemand, maar degenen die voorbijkomen zijn erg aardig. De refugio (de enige mogelijkheid tot overnachten in dit dorp) is al open, maar de hospitalero, tevens burgemeester is even weg. De refugio staat naast kerk en kerkhof. Het kerkhof is zo te zien al behoorlijk oud met de prachtigste grafstenen en gietijzeren kruisen. Andere pelgrims zeggen dat we een bed kunnen uitzoeken. Het inschrijven komt dan nog wel. We zoeken een stapelbed met wat ruimte om ons heen en installeren ons. Na het douchen wat drinken op het pleintje bij het barretje. De plaatselijke winkel is nog open en we gaan inkopen doen. De inwendige mens moet weer verzorgd worden! Werkelijk alles is hier te koop. En veel per stuk, zoals maandverband, theezakjes en kleine pakjes boter en jam. Heel handig. Want als rugzakker heb je al genoeg te dragen. Bij terugkomst is de hospitalero ook weer gearriveerd. Ger gaat ons inschrijven. Letterlijk en figuurlijk, want hij moet het echt allemaal zelf in het refugioboek schrijven. Alleen het stempelen en het innen van de €4,00 doet de hospitalero zelf.
Wel een leuke man, want als hij ons met de boodschappen ziet, steekt hij een heel verhaal af hoe belangrijk comer y beber (eten en drinken) is.
Eten kunnen we pas om 18.00u (en geen minuut eerder) Aan tafel zitten we met een broer en zus uit Lanaken.(Belgisch Limburg) Dus we kunnen even onze moederstaal spreken. De vrouw heeft veel last van een flinke blaar op haar voet. Is hier zelfs al mee naar de dokter geweest in Burgos. En moet dit vandaag eigenlijk weer doen. Maar een dokter is hier niet te krijgen. Dus wacht ze maar tot morgen. In de eetzaal is maar plaats voor 16 personen. En de andere pelgrims staan natuurlijk te wachten op een plaatsje. Dus natafelen is er niet bij. Buiten waait inmiddels een koude wind en ook in de refugio is het niet warm. Dus.... maar weer vroeg het bed in!
Ons overnachtingadres:
Albergue Hornillos del Camino: Gelegen naast de kerk. Mooi adres met grote keuken + zitruimte. Heel aardige hospitalero annex burgemeester.
Hornillos del Camino-Castrojeriz: 20 km
Convento de San Antòn / Refugio San Bol
Zondag 14 mei.
Rustig aan. Tijd genoeg!
Tja, de nacht was weer zoals altijd als er snurkers zijn. Maar vanmorgen toch pas om 06.45u opgestaan. Lekker uitgeslapen?!! Want we hebben voor vanavond en morgenavond een pensionnetje gereserveerd in Castrojeriz. Morgen, maandag hebben we namelijk onze rustdag. De hospitalero is al aanwezig. En brengt vrolijkheid in de tent. Met een "Buen Camino" neemt hij afscheid. Het is erg mistig bij vertrek. Na een uurtje komen we bij een herberg, (Albergue San Bol) die we volgens de reisgids eigenlijk moeten bezoeken. Omdat hier alles op basis van vrijwilligheid gaat: eten en slapen. Dus dat doen we dan ook. Nou het is er een behoorlijk zooitje!! Kopje koffie krijgen we wel, maar is dit wel "zuivere koffie"? We drinken dit ook niet op en hebben het dan ook gauw gehad hier en gaan snel verder.
De zon breekt door en het wordt weer prachtig weer. De weg loopt door een eindeloos landschap. We gaan geregeld zitten voor een korte pauze en genieten samen van al dit moois. Een lange, ietwat bochtige weg. Maar het is weer magnifiek in al zijn eenzaamheid. We komen aan in het dorpje Hontanas. Waar we ruim een uur pauzeren. We hebben immers tijd genoeg en dit middeleeuws dorpje is werkelijk uniek en een lang bezoek dubbel en dwars waard. Hier is de kerk wel open en ik (Thea) ga even naar binnen voor een moment van stilte. In de kerk zijn het weer de oude vrouwen van het dorp die de mis voorbereiden. Zij steken wel kaarsen aan! Maar voor bezoekers is dit niet mogelijk.
De tocht gaat verder richting San Antón, een ruïne van een klooster. Ook hier is een refugio ondergebracht met een paar bedden. Werkelijk een unieke locatie. De camino loopt als het ware midden door het klooster. We vervolgen ons pad en komen een uurtje later aan in Castrojeriz. Hier hebben we een kamer gereserveerd in Casa los Holandeses. Hier woont de familie Boogaards, die zo vriendelijk is geweest een aantal dagen geleden een lading glutenvrij brood te bestellen voor Ger. Zo kan hij weer even vooruit.
Het huis is prachtig, oud met veel houtwerk, oude tegelvloeren en alles prachtig opgeknapt. Onze kamer is geweldig. Heel knus! Hier zullen we ons zeker 2 nachten thuisvoelen. We gaan gauw douchen en geven alle was af. Voor €5,00 gewassen en gedroogd! Hierna gaan we een lekkere cerveza pakken, wat we wel weer verdiend hebben! Morgen lekker genieten van onze rustdag, met hopelijk weer zo'n lekker weertje als vandaag!!
Ons overnachtingadres:
Casa de los Holandeses: 2 Nachten hier verbleven.
Rustdag te Castrojeriz
Rustdag in Castrojeriz / Processie H.Isidorius
Opnieuw een processie!
Vandaag dus een rustdag. Nou slapen we echt uit. We zijn beiden nog steeds wat verkouden, dus dit doet goed. Om 08.30u staan we op. Even wat wassen en ontbijten en dan het dorp verkennen. Werkelijk een schitterend plaatsje. De camino loopt hier trouwens langs de voordeur. Het is een heel langgerekt dorp, en steeds zie je weer nieuwe dingen. We gaan een kopje koffie drinken en alvast de boodschappen voor morgen inslaan. Dan ontmoeten we 3 Franse pelgrims, waarvan er een heeft willen pinnen, maar de automaat heeft zijn pasje ingeslikt. En de bank is op maandag dicht. Dus ze zijn noodgedwongen op zoek naar een pension. Zo goed en zo kwaad, in mijn beste Frans, wijs ik ze de weg naar een pension. Op de Plaza Mayor komen we de twee Duitse meisjes weer tegen. Zij zeggen dat er vanmiddag om 13.00u een H.Mis en processie is ter ere van de H.Isodorius, Patroonheilige van de gewassen. Wij om een uur naar de kerk. Blijkt dat eerst de processie is en daarna de H.Mis. We lopen mee. Het is een heel gezellige boel.
Slechts eenmaal wordt er stilgestaan om te bidden en de gewassen te zegenen. Verder wordt er heel wat afgekletst. Zelfs de pastoor en de dragers van het heiligenbeeld keuvelen wat af. Voor de draagbaar met het heiligenbeeld dansen kinderen en volwassenen in klederdracht. Erg mooi om mee te maken. Zo lopen we in een rondje weer terug naar de kerk en wonen de H.Mis bij. Daarna buiten de kerk op een grasveld is het fiësta. Een prachtig gedekte tafel van zo'n 15 mtr. met allerlei lekkernijen. Maar wij gaan weer terug het dorp in, want we vinden dat dit toch een feest is van de lokale bevolking. Nadat we om 15.00 uur lekker hebben gegeten, genieten we op een bankje lekker van de zon. Om 18.00 uur zijn we terug in Casa de Los Holandeses. Ger gaat eens bekijken hoe hij de 8 pakken glutenvrij brood in de rugzak kan krijgen. Het zullen weer aardige kilo's extra worden voor morgen. Na veel passen en meten krijgt hij er toch alles in, ook door de slaapzak boven op de rugzak te binden. (In de extra ruimte onderin gaan 4 pakken brood). Inmiddels is het 20.30 uur en we eten een broodje en gaan hierna nog even Castrojeriz in voor een laatste cerveza. Om kwart voor tien liggen we in bed.
Castrojeriz-Fromista: 27 km
Ermita de San Nicolás
Lange hete dag.
Zo, vanmorgen weer lekker uitgerust op pad. Om 0.6.45u zijn we weg. Castrojeriz in alle rust achterlatend. We zijn niet de eersten. Om 05.00u vanmorgen hoorden we al mensen voorbijkomen. En aan het "tik,tik" van de wandelstokken kan het niet missen: dat zijn al pelgrims op pad! We lopen richting de meseta en beginnen met een flinke steile klim. Van verre zien we al op de helling pelgrims, als mieren zo klein, lopen. Heel mooi om te zien. Maar daar moeten wij dus ook tegenop. Het is een vermoeiende klim, maar boven aangekomen bij het St.Jacobsmonument is het uitzicht ontroerend prachtig.
Hier gaan ook de jassen al uit, want het zonnetje komt al goed door. De meseta is hier smal, want na even lopen beginnen we aan een flink steile afdaling. Dit is niet gemakkelijk! En we vragen ons af hoe toch al die fietsers dat doen, want die zien we steeds meer. De weg loopt door niets anders dan korenvelden. Heel eenzaam, maar zo geweldig! Na een korte stijging komen we bij de Fuente del Piojo ("Bron van de luis" , maar gelukkig geen luis te zien) We pauzeren hier even op de aangelegde picknickplaats. We stappen weer op en komen langs een prachtig, klein complex: Ermita de San Nicolás. Ook dit is een herberg, gerenoveerd door een Italiaanse lekenbroederschap. Zowel het interieur als het exterieur is een plaatje. De pelgrims zijn al weer weg en er wordt hard gepoetst en opgeruimd om alles weer netjes te maken voor volgende gasten. We kletsen even met de hospitaleros, stempelen en lopen weer verder.
We komen bij een brug over de Rio Pisuerga en lopen zo de provincie Burgos uit en de provincie Palencia binnen. Bij het dorp Itero de la Vega aangekomen, stoppen we voor cafe con leche en een koek. Heerlijk! Even zitten en kletsen met andere pelgrims. Weer bijgekomen gaan we verder. Natuurlijk moet ik (Thea) weer zo nodig. Even verderop is een bosje. Daar aangekomen doe ik de rugzak af en een Fransman zegt in zijn beste Engels: Time for a womens' thing, want zijn vrouw zit ook al ergens in de bosjes. Ger onderhoudt zich met de man en ik do my thing.We zijn op de pas bij de Otero Largo, waar het uitzicht onovertreffelijk mooi is. Wat een weidsheid. We staan stil en genieten, genieten, genieten!! In de verte zien we Boadilla del Camino liggen waar we lekker willen gaan eten. Hier rusten we zeker een uur. Het is inmiddels bloedheet geworden en we dubben of we hier blijven of verder gaan naar Fromista. Na de rustpauze zijn we weer voldoende hersteld en vervolgen onze Camino. We lopen langs het Canal de Castilla, een niet voltooid kanaal uit de 18e eeuw.
De hitte gaat mij (Thea) wel wat parten spelen. Mijn benen raken behoorlijk vermoeid. Ger niet, die gaat als een trein. Ondanks de zware rugzak. Maar hij stopt geregeld en dan kom ik weer bijgelopen. We zijn blij als we Fromista zien liggen. Fromista is een oude pleisterplaats aan de Jacobsroute, die al in de oudste pelgrimsgidsen vermeld wordt. In Fromista aangekomen lopen we naar de gemeentelijke refugio. Deze is zeer netjes en ingedeeld in kamers. Op onze kamer staan 3 stapelbedden en een eenpersoonsbed. We delen de kamer met o.a. een echtpaar uit Tirol. We raken gezellig aan de praat. Maar de vrouw en ik zijn toch wel moe en willen even een dutje doen. Dus maant zij haar man tot stilte. Ger gaat douchen en boodschappen doen. Maar bij terugkomst blijkt dat hij alleen een pilsje is gaan drinken want verder was alles dicht. Hij heeft de 3 Zwitserse dames weer ontmoet en hier gezellig mee gepraat. Daarna nog een Iers gesprek: mijn mannetje wordt allround!! Na het eten bezoeken we nog de kerk van San Martin. Een prachtige, sobere vroegromaanse kerk. Een moment van rust en bezinning na zo'n vermoeide dag doet wonderen. Bij terugkomst in de refugio, welke reeds goed vol is, duiken we snel ons bed in. Welterusten !
Ons overnachtingadres:
Albergue Fromista: Mooie albergue, prima plaats.
Frómista-Carrión de los Condes: 23 km
Ermita de La virgen del Rio
Kikkerconcert in de Campos.
Even nog iets vertellen over gisteravond. We lagen al in bed en een Spanjaard kreeg een telefoontje. Met verbazing hebben we liggen te luisteren. Een one-manshow was er niets bij. Geweldig zoals die lag te ratelen en iedereen kon meegenieten. Daarna werd hier nog behoorlijk over nagepraat. Totdat het de Tiroler te bar werd en de meute tot de orde riep. Het baatte ook nog want even later was het rustig. Maar vanmorgen was het dus weer vroeg dag. Wel lekker geslapen, want er waren eens geen snurkers! 07.15u zijn we op pad. De camino loopt langs de autoweg. Wel op een speciaal voor pelgrims aangelegd voetpad, maar leuk is dit niet. We lopen tot Población de Campos, waar we een kopje koffie drinken. Hier nemen we ook een alternatieve route. Wel iets verder, maar veel mooier dan langs de grote weg. Een Madrileen loopt even met ons op. Wat praten die Spanjaarden toch snel, maar als hij onze woonplaats "Reuver" probeert uit te spreken, breekt hij bijna zijn tong. Wel komisch! We vervolgen onze weg tot Villovieco.
Hier staan we even te dubben, want de route wijst weer richting grote weg. Maar wij willen graag het advies van Heidi opvolgen en een andere route nemen. Gelukkig staat er bij een bruggetje een Canadees ook te puzzelen welke kant op. Hij heeft een gedetailleerde kaart en samen komen we er wel uit. De weg loopt helemaal langs een brede beek met op de oevers de prachtigste veldbloemen. En in de beek het concert van de kikkers wat ons begeleidt. Geweldig!! Dat vinden ook de ooievaars die in deze beek een rijkgevulde dis vinden.( Heidi, we zijn blij dat we jouw raad hebben opgevolgd want het was in een woord geweldig.) Zo lopen we door naar de Ermita de la Virgen del Rio, waar we even pauzeren. De Madrileen komt hier ook zitten en vraagt of wij een mes hebben. Hij heeft Queso de Manchega bij zich, maar niets om te snijden. Ger leent hem zijn zakmes. Hij laat ons een stukje proeven. Mmmmmmm!! Onderweg naar Villalcázar de Sirga komen we nog een schaapherder met zijn kudde tegen. Toch altijd een mooi gezicht.
In Villalcázar de Sirga staat een prachtige kerk, die open is!! Ook binnenin is het heel indrukwekkend. Hier een kaarsje opgestoken. Daarna moeten we er toch weer aan geloven: lopen langs de autoweg! Heel vermoeiend en saai. Gelukkig komen we een uurtje later aan in Carrión de los Condes. Hier schrijven we in in een refugio die gevestigd is in het klooster van de Clarissen van Santa Clara. We slapen in een kamer waar 4 stapelbedden staan. Na ons geïnstalleerd en gedoucht te hebben, gaan we de stad verkennen en een hapje eten. Hier komen we ook de Milanees weer tegen, waar we gisteravond mee aan de praat kwamen. Hij wil zeker 35 km per dag lopen, anders is hij niet op tijd in Santiago. Gestart in Burgos, had hij de eerste dag al behoorlijke blaren. Hij had nieuwe schoenen gekocht. Hopelijk gaat het zo beter??!! We wensen hem alle geluk van de wereld toe! Want het is een heel aardige, rustige jongeman. Leuke anekdote van hem: hij had gisteren nog maar €3,00 op zak en had onderweg gevraagd in een restaurantje wat hij hier voor kon krijgen. Hij had het hele pelgrimsmenu+ halve liter Vino gekregen!! Dadelijk nog wat inkopen doen. De winkels gaan pas om 16.30u weer open. En weer op tijd naar bed!!
Ons overnachtingadres:
Albergue in het Convento de Santa Clara.
Mooie binnenplaats. Museum + kloosterkerk kunnen worden bezichtigd. Afspreken met hospitalero. Moeite waard.
Car. los Condes- Terrad. los Templarios: 28 km
Pelgrimsmenu !
In het washok.
Nog even terug naar gisteren. We kwamen er achter dat er bij de kloosterrefugio ook nog een museum was. We kochten een kaartje bij de hospitalero- annex manusje-van-alles, en hij opende het museum en we konden kijken. Hij gaf aan dat hij ons daarna nog iets zou laten zien. Het museum had een geweldige verzameling uit het kloosterverleden van Santa Clara. De prachtigste kruisen en beelden. Na dit gezien te hebben, sloot de hospitalero het museum weer, alsmede zijn klein winkeltje en nam ons mee naar de kloosterkerk. Met een gigantisch grote sleutel opende hij de kerkdeur en liet ons binnen in een indrukwekkende kerk. Weer zo mooi en zo'n rust. Achter in de kerk was een kapel die afgeschermd was door een groot stalen hek en glas waarachter een aantal zusters Clarissen zaten de bidden. Fijn dat we dit konden meemaken.
Terug naar de orde van de dag. Die begint dus weer vroeg. Om 07.00u zijn we op weg. Het zou een lang, saai stuk camino worden van 17 km naar Calzadilla de la Cueza. Een rechte, harde, hobbelige weg door de Páramo. Niet bepaald een pretje om te lopen. Het is fris en flink bewolkt. En af en toe valtl er een spatje regen, maar meer ook niet. Voor te wandelen was het prima weer. Opeens komt als een wervelwind de Milanees ons voorbij lopen. Hij geeft aan dat zijn nieuwe schoenen hem vleugels geven en wil vandaag zeker 38 km lopen. En weg is hij!! Gelukkig doemt om 11.00u de kerk van het plaatsje aan de horizon op. We nemen hier een ruime pauze bij een barretje. Onze Milanees zit hier ook even te rusten.
We kletsen nog even gezellig samen. Hij zegt: Today, I'm so happy. En straalt over zijn hele gezicht. Met een stevige handdruk en een Buen Camino nemen we afscheid. Hij moet tenslotte over 10 dagen in Santiago zijn!!! Omdat het nog zo vroeg is en wij- en onze benen- verder willen gaan, besluiten we door te lopen naar Ledigos. Inmiddels is de zon weer helemaal doorgebroken en is er geen wolkje aan de lucht. In Ledigos drinken we alleen wat en lopen dan nog 3 km verder naar Terradillos de los Templarios. Wat een geweldige naam is dit voor zo'n klein dorpje. Maar de refugio Jacques de Molan is "Completo". Wat nu?
Verder is er niets te bekennen en het volgende dorpje is 6 km verder. Te ver!! De hospitalero komt met de oplossing: het washok. Hier legt ze 2 matrassen neer en wij zitten gebeiteld voor vannacht. Een 2-persoonskamer nog wel!! We zijn nog op tijd voor het pelgrimsmenu: stevige bonensoep, ratjetoe van sperziebonen, garnalen, champignons en ei. En vers fruit toe. Eenvoudig, maar lekker.
Ons overnachtingadres:
Albergue Jacques de Molay: Mooi adres met bar-restaurant en leuke zitjes buiten in tuin.
Terrad. los Templarios-Ber.del Real Camino: 24km
Bijzondere refugio bij de zusters in Bercianos del Real Camino.
Jan, bedankt voor de tip!
Na een heerlijke nachtrust in onze 2-persoons(was)kamer weer vroeg op pad. Tja, als je er om 20.30u al in ligt, is 05.45u opstaan, uitslapen!! Het is fris, maar je ziet dat het zonnetje er weer door wil komen. Er zijn al weer veel pelgrims op weg. We zien ze voor ons uit lopen, zo ver als we kunnen kijken. In het dorpje San Nicolás del Real Camino stoppen we voor een cafe con leche. Heerlijk zo vroeg op de morgen en vrolijk vervolgen we onze weg. Tot aan Sahagún is de route weer prachtig. Fijne weggetjes door een glooiend landschap. Akkers met koren en de prachtigste veldbloemen. Een waar kleurenpalet. Bij Alto de Carrasco lopen we achter een viaduct om en Palencia uit, om vervolgens de provincie León binnen te lopen.
We lopen over een bruggetje naar de Ermita Virgen del Puenta en komen vervolgens aan in Sahagún. In dit prachtige oude stadje houden we weer even pauze. Daarna is het lopen langs de autoweg. Tot aan Calzada del Coto. Hier dubben we over de weg. Oftewel de oude Romeinse weg, de La Calzada Romano (tip van Heidi) of langs de weg naar Bercianos del Real Camino. Hier is n.l. een aparte herberg.(tip van Jan) Uiteindelijk besluiten we het laatste te doen, en het saaie stuk langs de weg voor lief te nemen. En saai is het!! Maar de benen houden het goed vol. Gelukkig maar. Wel heb je hier ruim de tijd om je gedachten hun gang te laten gaan. Dat is ook wat waard. Uiteindelijk komen we bij de refugio aan. Inderdaad heel bijzonder! We worden ontvangen door een nog zeer jonge non. Van de orde van de Augustijnen.
Zij vertelt ons de " huisregels" : Er wordt gezamenlijk gekookt en iedere pelgrim moet een ingrediënt voor de maaltijd meebrengen. Zij vertelt wel wie, wat moet gaan halen. Wij moeten voor de drank zorgen. Limonade, welteverstaan!! Om 18.00u vanavond wordt gezamenlijk gekookt, vervolgens is er om 19.00u een H. Mis in het kapelletje van de refugio. Deze refugio is gevestigd in een oude pastorie. Om 20.00u wordt er gegeten en daarna is er pelgrimszegen. Een van de zusters (er zijn er 9 in totaal) brengt ons naar de slaapzaal. Allemaal eenpersoonsbedden naast elkaar. Heel sober, maar alles heel netjes. We installeren ons en gaan meteen boodschappen doen, want de tienda is nog open. We komen langs een huis dat t.o.v. de overige huizen totaal uit de toon valt. Een prachtig, maar zeer overdadig huis. Er komt een man naar buiten die ons groet. We zeggen dat hij een prachtig huis heeft. Hij pakt zijn fiets en gaat. Even later horen we gefluit. De man gooit zijn fiets midden op de weg en gebaard ons mee te komen kijken. Hij laat ons het huis van onder tot boven helemaal zien. Hij heeft Yo todo (alles zelf) gedaan. Het huis is prachtig. Veel marmer en hout. Blijkt dat dit zijn vakantiehuis is. De man is dolenthousiast. En dat mag ook wel. We stuiten dat het een lieve lust is. Hij glundert van oor tot oor. We lopen daarna weer terug naar de refugio.
De nonnen (nog novicen) zitten buiten samen met de dorpskinderen te praten en te zingen. Een van de zusters speelt prachtig gitaar. Jammer dat je er zo weinig van verstaat. Want ze hebben duidelijk veel plezier. Een Braziliaanse pelgrim zit naast me en vertaalt een beetje voor me. Dan is het tijd om eten te koken. Binnen een mum van tijd is het keukentje vol. Het is erg gezellig. Iedereen pakt mee aan. En de nonnen kletsen wat af. Om I9.00u is er een dienst (geen mis) in het kleine kapelletje. Deze wordt geleid door de novicen. Het zijn 3 Spaanse, 3 Chileense en 3 Peruaanse zusters, in de leeftijd van 2I tot 32 jaar. Nog heel jonge meiden dus. Maar de dienst, die over het licht en de camino gaat, is heel mooi en ontroerend. Een Canadees stelletje vertaalt in het Engels en Frans. En er wordt heel veel gezongen. Degene die wil mag een kaarsje ontsteken en al dan niet aangeven waarvoor. Dat doe ik (Thea). Een heel emotioneel moment, maar prachtig. Daarna gezamenlijk eten.
Er zitten Fransen, Ieren, Canadezen, Hongaren, Nederlanders, Duitsers, Brazilianen, Oostenrijkers, Zwitsers, Chilenen, Peruanen en Spanjaarden aan een tafel. En iedereen kan op de een of andere manier met elkaar praten. De zusters zijn heel open en puur. Een genot om mee te maken. Naast Ger zit een zuster uit Peru. Ze vraagt heel veel en ook wij kunnen veel aan haar vragen. En ik zit langs Arie, uit Gouda. Hij is al vanaf Parijs aan het wandelen. Maar tussendoor nog een weekje naar Z-Frankrijk gegaan voor te dansen. Hij is namelijk verwoed tangodanser. Een gezellige man. Dan is het tijd voor de afwas. De zusters organiseren dit en zetten iedereen aan het werk. Zelf pakken ze ook behoorlijk aan.
En binnen 20 minuten is een afwas van 40 personen gedaan! Hierna gaan we weer naar de kapel. Nu is de dienst speciaal gericht op de pelgrims. Weer prachtig gezang. Bij het uit de kapel gaan, wordt iedereen door een van de zusters gezegend. Zij doet dit vol overgave: zo'n jonge meid. En we krijgen een sterretje mee, als teken van licht op onze tocht. Als laatste onderdeel van deze heel bijzondere avond gaan we samen naar de zonsondergang kijken. De zusters zingen weer en iedereen zingt mee. Heel gevoelvol. Iedereen kijkt gespannen toe en wacht totdat de zon ondergaat. Een mooi moment als dit gebeurt. Een prachtig gezicht. En omdat dit duidelijk samen beleeft wordt, ook heel ontroerend. Dan wordt er nog samen gezongen en gedanst. Inmiddels is het behoorlijk koud, dus vlug naar bed. Het einde van een heel bijzondere, mooie avond.
Ons overnachtingadres:
Albergue Bercianos del Real Camino: Albergue in oude pastorie, gerund door vrijwilligers. Bij ons bezoek waren dat de zusters Augustijnen. Zij hebben er voor ons een heel bijzonder verblijf van gemaakt.
website maken